Χαραλαμπίδου Χρυστάλλα
7 Ιανουαρίου 2008
Προς τον αξιότιμο Υπουργό
Παιδείας και θρησκευμάτων
Κύριο Ευριπίδη Στ. Στυλιανίδη.
Κύριε Στυλιανίδη,
Απευθύνομαι σε σας για μερικές εισηγήσεις που θα ήθελα να κάνω.
Περίπου 75.000 νεκρούς και περισσότερους από 1.200.000 τραυματίες από το 1965 έως το 2000 είναι ο απολογισμός των θυμάτων σε τροχαία στη χώρα μας. Ο συνολικός αριθμός νεκρών και τραυματιών στην Ελλάδα από τους δύο Παγκοσμίους πολέμους, τους Βαλκανικούς και της Κύπρου, είναι μικρότερος από το συνολικό αριθμό νεκρών από τροχαία μεταξύ του 1965 και του 2000. Μάλιστα το 80% των νεκρών και τραυματιών είναι μεταξύ 16-44 χρονών.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Διεύθυνσης Τροχαίας, οι νεκροί σε τροχαία ατυχήματα από το 1990 έως το 2005 σ’ ολόκληρη την Επικράτεια είναι 31.246, οι σοβαρά τραυματίες 56.224, οι δε ελαφρά 407.493. Οι Ελληνικοί δρόμοι είναι κυριολεκτικά ένα πεδίο μάχης, με θύματα περισσότερα από αυτά των πολέμων.
Το 30% των νεκρών από τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα είναι πεζοί. Το δε 50% αυτών των πεζών που πέφτουν θύματα σε τροχαία είναι παιδιά και έφηβοι. Το οικονομικό δε και κοινωνικό κόστος των νεκρών, τραυματιών και υλικών ζημιών των τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα, πλησιάζει τα 3 δις € ετησίως.
Η χώρα μας σήμερα, κατατάσσεται στις χειρότερες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο αφορά τα θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα. Είναι ντροπή το γεγονός ότι γίνεται σύσταση σε Ευρωπαίους τουρίστες από τη χώρα τους να μην κάνουν τουρισμό με αυτοκίνητο στην Ελλάδα, όπως ακριβώς γίνεται σύσταση σε μας να μην τρώμε εκτός ξενοδοχείου σε ορισμένες τριτοκοσμικές χώρες.
Η ουσία όμως και η λύση του προβλήματος, βρίσκεται σίγουρα στην πρόληψη και όχι στον απολογισμό. Έννοιες τις οποίες τάχα όλοι καταλαβαίνουμε μετά από μεγάλες τραγωδίες. Τις μέρες που θρηνούμε θύματα μετά από πυρκαγιές, παιδιά που έπεσαν θύματα ασυνείδητων στο πέταλο του Μαλιακού, μαθητές που έπεσαν θύματα τροχαίων και έμειναν ανάπηροι ενώ γύριζαν ξέγνοιαστα από το σχολείο, νέους που ασχολήθηκαν με sports στις όχθες ποταμών.
Η μάστιγα του Τροχαίου ατυχήματος είναι ένα μεγάλο, Εθνικό μάλιστα κοινωνικό πρόβλημα που αφορά όλους μας και το οποίο χρήζει άμεσης αντιμετώπισης. Ξεκινά από την μη ανεπτυγμένη συνείδηση ασφάλειας τόσο των εκάστοτε κυβερνώντων όσο και των κυβερνώμενων. Εσείς, σαν Υπουργείο Παιδείας, θα μπορούσατε να αναπτύξετε αυτή την συνείδηση οδικής ασφάλειας και συνείδησης ασφάλειας γενικότερα.
Εισηγούμαι:
Α) Τουλάχιστο μια φορά την εβδομάδα, από την πρώτη ακόμα τάξη του δημοτικού σχολείου, τα παιδιά να διδάσκονται κυκλοφοριακή αγωγή από ειδικούς. Είναι ντροπή για τη χώρα μας να μην γίνεται ένα μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής στα παιδιά, όταν πριν από 30 χρόνια, ορισμένες χώρες είχαν ήδη υιοθετήσει το μάθημα αυτό στα σχολεία. Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν καν σε πια μεριά του δρόμου πρέπει να περπατούν. Τα παιδιά πρέπει από πολύ μικρά, ακόμα και με ταινίες κινουμένων σχεδίων, να μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τα σήματα τόσο στις πινακίδες όσο και στο οδόστρωμα. Τα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, όταν τα παιδιά διαπιστώνουν ότι οι ωραίες προς το παρόν φρεσκοβαμμένες διαβάσεις πεζών βρίσκονται μόνο εκεί. Δεν εξυπηρετούν σε τίποτα αν τα παιδιά τα επισκέπτονται μόνο μία φορά όπως επισκέπτονται ένα μουσείο ή ένα ζωολογικό κήπο.
Β) α) Στους μεγαλύτερους μαθητές Λυκείων, πρέπει εκτός από κυκλοφοριακή αγωγή, να διδάσκεται ασφαλής οδική συμπεριφορά τόσο μεταξύ οδηγών, όσο και μεταξύ οδηγών και πεζών. Να τονίζεται και να διευκρινίζεται σ’ αυτούς η σημασία τόσο των πινακίδων σήμανσης, όσο και των διαγραμμίσεων ή συμβόλων του οδοστρώματος. Τα μαθήματα αυτά πρέπει να διδάσκονται απαραίτητα από αρμόδιους και καταρτισμένους ειδικούς.
β) Σ’ αυτή την ηλικία, οι έφηβοι πρέπει να διδάσκονται, να αναλύουν και να κρίνουν τα άρθρα του ισχύοντα Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Να τα συγκρίνουν με άρθρα Κωδίκων Οδικής Κυκλοφορίας άλλων χωρών. Να βλέπουν βιντεοσκοπήσεις με δρόμους άλλων χωρών με σωστή σήμανση και σηματοδότηση, για να μπορούν να κάνουν την σύγκριση με τους δικούς μας. Να μαθαίνουν ποια συστήματα απόκτησης διπλώματος οδήγησης ισχύουν σε άλλες χώρες και να τα συγκρίνουν με το δικό μας. Να παρουσιάζουν εργασίες και εισηγήσεις για μείωση των τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα.
γ) Επίσης, να γίνονται στα πλαίσια αυτής της διδασκαλίας ειδικά σεμινάρια για οδηγούς δικύκλων και κυρίως μοτοποδηλάτων. Μέσω αυτών των σεμιναρίων πρέπει να εμπεδώσουν οι οδηγοί αυτών των οχημάτων, ότι δεν μπορούν, επειδή χωράνε παντού, να ελίσσονται εν μέσω αυτοκινήτων κάθε τύπου, να οδηγούν πάνω σε διαχωριστικές γραμμές και να καταπατούν βασικούς κανόνες με κίνδυνο της ζωής τους.
Θα μπορούσαν επίσης να βιντεοσκοπηθούν από διάφορες Σχολές, οι διδασκαλίες μαθημάτων σχετικές με οδική ασφάλεια εν ώρα μαθήματος, οι οποίες να προβάλλονται στα πλαίσια αυτών των σεμιναρίων. Π. χ. από το τμήμα συγκοινωνιολόγων των διαφόρων πολυτεχνείων, τμημάτων Τ.Ε.Ι. και Ι.Ε.Κ. Επίσης τα μαθήματα όπως διδάσκονται στους εκπαιδευτές οδήγησης. Μάλιστα, θα μπορούσαν να βιντεοσκοπηθούν και να μεταφραστούν στην Ελληνική γλώσσα, η διδασκαλία παρόμοιων μαθημάτων από αντίστοιχες Σχολές της Σουηδίας, Ολλανδίας, Μ. Βρετανίας και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες έχουν μειωμένο αριθμό τροχαίων ατυχημάτων όσο και άριστη σήμανση.
Οι μαθητές πρέπει να μαθαίνουν πώς να τηρούν διάφορα μέτρα ασφάλειας όχι μόνο στους δρόμους αλλά και σ’ άλλους τομείς. Να καλλιεργείται σ’ αυτούς τόσο οδική συνείδηση όσο και συνείδηση ασφάλειας γενικότερα.
Αναμένοντας μία γραπτή απάντηση, ευελπιστώ ότι οι εισηγήσεις μου θα εισακουστούν.
Αριθμός Πρωτοκόλλου 16 8/1/2008
Με εκτίμηση
Χαραλαμπίδου Χρυστάλλα
